Dat je het een plaats moet geven, zeggen ze dan.

Alsof je je verdriet in een doos kunt stoppen, goed weggeborgen in een diepe lade van een kast in een kamer waar je bijna nooit hoeft te komen.

Nee, zo werkt het niet.

Het goed wegstoppen is geen duurzame oplossing. Want onbewust zal het toch aan jou blijven trekken, tot jij er de tijd voor neemt om er iets mee te doen.
Dan kan er beweging in komen. Dan kan het evolueren. Dan kan het beginnen transformeren.

Deze week had ik een prachtige sessie met een klant. Zij had haar verdriet heel goed afgeschermd de voorbije jaren. Ze had zich steeds sterk gehouden. Ze was maar doorgegaan. Oh ja, tranen waren er wel geweest hoor. Heel veel zelfs. Maar de echte pijn, het echte verdriet, het echte gemis, dat had ze angstvallig voor zich gehouden. Niet bewust vertelde ze me. Maar als ze het zou toelaten om naar buiten te komen, zo dacht ze, vreesde ze dat ze ook dat laatste wat haar nog restte kwijt zou zijn.

Maar het tegendeel was waar. Dat wat niet is heeft nu een plaats gekregen in haar hart. Ze heeft gehuild van blijdschap, van trots, van ontroering, van diepe rust die ze nu voelt.
Alsof ze 50 kg lichter was geworden zei ze.

Als je 'het een plaats wilt geven', doe het daar dan, in die allermooiste plek die er bestaat: in jouw hart.

Liefs, Isabelle 💕