(Hoe) kan ik (ooit) gelukkig zijn zonder kinderen?
Ik vroeg het me af.
Niet 1 keer, niet 2 keer, maar ontelbaar veel.
Eerst toen ik nog volop in de race zat om mama te kunnen worden.
Nadien toen ik wist dat dat niet meer zou gebeuren.
Mijn toekomstbeeld, mijn toekomstplannen,
mijn mooiste droom, mijn grootste verlangen,
er was één lange rode draad die alles verbond
en dat was een gezinnetje, met kindjes om me heen.
Nog meer dan een essentieel deel van mijn leven,
leek het ook een noodzakelijk deel, een voorwaardelijk deel,
om voluit te kunnen leven,
om echt gelukkig te kunnen zijn.
Hoe kan ik ooit gelukkig zijn,
zonder mijn kinderen om me heen?
Ik vroeg het me af.
Niet 1 keer, niet 2 keer, maar ontelbaar veel.
Ik heb mijn antwoorden gevonden,
ze schenken me rust en maken me blij
en meer dan ooit tevoren
voel ik écht geluk heel diep in mij.
Niet door te blijven zoeken
maar door te leren zien
niet door te blijven (af)vragen
maar door aandachtig te luisteren.
De weg kan soms lang zijn
met vele obstakels
langs kronkelende paden
over hoogtes en laagtes.
Maar geef niet op,
het is de moeite waard,
want dan opeens klaart de hemel open
en het uitzicht is fenomenaal!
