Het moet een goeie 3 jaar geleden zijn. Schat ik, want de exacte datum is mij niet bijgebleven. Wat mij wel goed is bijgebleven, is hoe het toen voelde. Dat herinner ik mij nog alsof het gisteren was. Ik kwam thuis van een lange werkdag. Ik voelde me gestresseerd en heel erg moe. De combinatie van mijn 2 jobs op het werk (naast mijn vaste job als project manager had ik er ook nog een job als leidinggevende bijgekregen) vroeg veel energie van me. Anderzijds gaf het mij ook w

De afgelopen 2 jaar heb ik me heel erg ingezet om het taboe van vruchtbaarheidsproblemen en de onvervulde kinderwens te doorbreken. Daar was heel veel nood aan. Toen ik jaren terug nog zelf volop in mijn eigen proces zat was er bijzonder weinig erkenning of begrip voor het niet-zichtbare stille verdriet van vrouwen en mannen die geen of moeilijk kinderen kunnen krijgen. Ook was er heel weinig aandacht voor niet-medische begeleiding. De emotionele, mentale en sociale impact w

Soms wil je liever je vrolijke zelf tonen aan de anderen. Je masker opzetten. Gewoon meedoen en meepraten met de anderen, alsof er geen vuiltje aan de lucht is. "Alles prima, ja hoor, met jou?" F*ck it, denk je, ik wil niet dat dit mijn leven overheerst. Je verdrietige zelf, die ben je ondertussen zooooo beu. Het heeft lang genoeg geduurd. Je wilt weer vooruit. Op den duur begin je zelfs bijna te geloven wat de anderen zeggen. Dat je 'het een plaats moet geven'. Dat 'geen kin

"Dan verhuizen we gewoon naar het buitenland. Ver weg van hier. Ik ben het hier kotsbeu. Er is voor ons toch geen reden om hier nog te blijven. Alsof er ons iemand zou missen." Ik weet het, het klinkt nogal extreem. Maar in mijn realiteit toen wás het ook zo extreem. In mijn gevoelens en in mijn gedachten. Met niemand sprak ik erover. (Ze zouden het toch niet begrijpen.) Behalve met Bart uiteraard. Uren en uren hebben we daaraan gespendeerd. En menig lijstje is eraan te

Prachtige voorstelling gisterenavond in de Minardschouwburg in Gent. 'Wat een geluk' van Nele Bauwens. Helemaal op het einde van de voorstelling kon ik het toch ook niet meer droog houden hoor. Maar vanaf de eerste minuut was ik al helemaal mee, geboeid en geraakt. Zoveel waarheid, zo herkenbaar. Het gevoel dat je maar al te vaak krijgt dat je er niet bij hoort, want: "Gij hebt geen kinderen, ge kunt er niet over meespreken." Of dat je zonder kinderen niet meetelt omdat

Hoe vaak heb jij het al te horen gekregen, dat je het 'een plaats moet geven'? Heeft die uitspraak jou (ondanks alle goede bedoelingen) ook wel al kopzorgen, verdriet, frustratie, pijn en angst bezorgd? Omdat je nog steeds op zoek bent naar wat dat dan juist is en hoe je dat kunt doen? Of omdat je dacht dat het nu eindelijk wel gelukt was om het een plaats te geven maar dat je er opnieuw aan twijfelt omdat er dan toch weer die momenten zijn dat je het weer heel erg

Vandaag de verjaardag van mijn allerliefste mama. De vrouw die mij het leven heeft geschonken. Mijn 'mama'. Ja, zo mag zij zich noemen. Maar ik weet ook dat haar verlangen om zich ook 'oma' te mogen noemen minstens even groot is. Ongewild kinderloos zijn, het treft niet enkel jou en je partner maar ook de mensen die dichtbij jou staan. Ongewild kinderloos zijn, het is niet gebonden aan één bepaalde levensfase maar het gaat ook een leven lang met je mee. Vandaag ben

Tranen tijdens mijn verjaardagsweekend. En de krop in de keel. Mama worden was mijn grote droom. Maar ook gisteren op mijn verjaardag waren ze er niet. Ze. Onze kindjes die zo gewenst waren. Onze kindjes die 's ochtends vol enthousiasme de slaapkamerdeur zouden openzwieren. Die "gelukkige verjaardag, mama" zouden roepen terwijl ze op het bed afgerend komen. Die me met blinkende oogjes, een smile tot achter hun oren, en zo fier als een gieter hun knutselwerkje zouden geven. Ze

'Gevoelige snaar vragen' Van die vragen die een gevoelige snaar kunnen raken? Die heb ik ook hoor. Ik mag dan wel redelijk 'ver' staan in mijn eigen proces, ik ben - gelukkig 😉 - ook 'maar gewoon'. "Hebben jullie kindjes?" of "'t Is misschien een persoonlijke vraag maar hebben jullie ooit adoptie overwogen?" of "Hoe lang zijn jullie bezig geweest?" of "Ben jij ooit zwanger geweest?" of "Zijn jullie nu écht volledig gestopt?" Dat zijn voor mij ondertussen al vrij '

Wat is een kinderwens? De wens om een kind? Dat is het zeker. Voor een deel toch. Maar ook nog zovéél meer. Voor ieder van ons zijn er nog meer betekenissen nog meer lagen nog meer wensen Een kinderwens die niet in vervulling gaat is een overkoepelende wens met daaraan gekoppeld onnoemelijk veel andere wensen die dreigen te sterven Er is die tsunami in jezelf aan verdriet aan piekergedachten aan twijfels aan onzekerheden aan angsten Het is normaal. Maar oh zo