Wanneer de tranen rollen en blijven rollen
Het moet een goeie 3 jaar geleden zijn. Schat ik, want de exacte datum is mij niet bijgebleven.
Wat mij wel goed is bijgebleven, is hoe het toen voelde. Dat herinner ik mij nog alsof het gisteren was. Ik kwam thuis van een lange werkdag. Ik voelde me gestresseerd en heel erg moe.
De combinatie van mijn 2 jobs op het werk (naast mijn vaste job als project manager had ik er ook nog een job als leidinggevende bijgekregen) vroeg veel energie van me. Anderzijds gaf het mij ook w

Tijd voor een volgende (grote 🙂) stap.
De afgelopen 2 jaar heb ik me heel erg ingezet om het taboe van vruchtbaarheidsproblemen en de onvervulde kinderwens te doorbreken. Daar was heel veel nood aan. Toen ik jaren terug nog zelf volop in mijn eigen proces zat was er bijzonder weinig erkenning of begrip voor het niet-zichtbare stille verdriet van vrouwen en mannen die geen of moeilijk kinderen kunnen krijgen.
Ook was er heel weinig aandacht voor niet-medische begeleiding. De emotionele, mentale en sociale impact w
Masker
Soms wil je liever je vrolijke zelf tonen aan de anderen. Je masker opzetten. Gewoon meedoen en meepraten met de anderen, alsof er geen vuiltje aan de lucht is. "Alles prima, ja hoor, met jou?" F*ck it, denk je, ik wil niet dat dit mijn leven overheerst. Je verdrietige zelf, die ben je ondertussen zooooo beu. Het heeft lang genoeg geduurd. Je wilt weer vooruit. Op den duur begin je zelfs bijna te geloven wat de anderen zeggen. Dat je 'het een plaats moet geven'. Dat 'geen kin
verhuis
"Dan verhuizen we gewoon naar het buitenland.
Ver weg van hier. Ik ben het hier kotsbeu.
Er is voor ons toch geen reden om hier nog te blijven.
Alsof er ons iemand zou missen." Ik weet het, het klinkt nogal extreem. Maar in mijn realiteit toen wás het ook zo extreem.
In mijn gevoelens en in mijn gedachten. Met niemand sprak ik erover. (Ze zouden het toch niet begrijpen.)
Behalve met Bart uiteraard. Uren en uren hebben we daaraan gespendeerd.
En menig lijstje is eraan te

"Wat een geluk"
Prachtige voorstelling gisterenavond
in de Minardschouwburg in Gent.
'Wat een geluk' van Nele Bauwens. Helemaal op het einde van de voorstelling
kon ik het toch ook niet meer droog houden hoor. Maar vanaf de eerste minuut was ik al helemaal
mee, geboeid en geraakt. Zoveel waarheid, zo herkenbaar. Het gevoel dat je maar al te vaak krijgt
dat je er niet bij hoort, want: "Gij hebt geen kinderen, ge kunt er niet over meespreken." Of dat je zonder kinderen niet meetelt
omdat
Het een plaats geven
Hoe vaak heb jij het al te horen gekregen,
dat je het 'een plaats moet geven'? Heeft die uitspraak jou
(ondanks alle goede bedoelingen)
ook wel al
kopzorgen, verdriet, frustratie,
pijn en angst bezorgd? Omdat je nog steeds op zoek bent
naar wat dat dan juist is
en hoe je dat kunt doen? Of omdat je dacht dat het nu eindelijk wel gelukt was
om het een plaats te geven
maar dat je er opnieuw aan twijfelt
omdat er dan toch weer die momenten zijn
dat je het weer heel erg

Geen 'oma'
Vandaag de verjaardag van mijn allerliefste mama. De vrouw die mij het leven heeft geschonken. Mijn 'mama'. Ja, zo mag zij zich noemen. Maar ik weet ook
dat haar verlangen
om zich ook 'oma' te mogen noemen
minstens even groot is. Ongewild kinderloos zijn,
het treft niet enkel
jou en je partner
maar ook
de mensen die dichtbij jou staan. Ongewild kinderloos zijn,
het is niet gebonden
aan één bepaalde levensfase
maar het gaat ook
een leven lang met je mee. Vandaag ben

Tranen tijdens mijn verjaardagsweekend.
Tranen tijdens mijn verjaardagsweekend. En de krop in de keel. Mama worden was mijn grote droom. Maar ook gisteren op mijn verjaardag waren ze er niet. Ze. Onze kindjes die zo gewenst waren. Onze kindjes die 's ochtends vol enthousiasme de slaapkamerdeur zouden openzwieren. Die "gelukkige verjaardag, mama" zouden roepen terwijl ze op het bed afgerend komen. Die me met blinkende oogjes, een smile tot achter hun oren, en zo fier als een gieter hun knutselwerkje zouden geven. Ze

Gevoelige snaar vragen
'Gevoelige snaar vragen' Van die vragen die een gevoelige snaar kunnen raken?
Die heb ik ook hoor.
Ik mag dan wel redelijk 'ver' staan in mijn eigen proces,
ik ben - gelukkig 😉 - ook 'maar gewoon'. "Hebben jullie kindjes?"
of
"'t Is misschien een persoonlijke vraag maar hebben jullie ooit adoptie overwogen?"
of
"Hoe lang zijn jullie bezig geweest?"
of
"Ben jij ooit zwanger geweest?"
of
"Zijn jullie nu écht volledig gestopt?" Dat zijn voor mij ondertussen al vrij '
Wat is een kinderwens?
Wat is een kinderwens? De wens om een kind?
Dat is het zeker.
Voor een deel toch.
Maar ook nog zovéél meer. Voor ieder van ons zijn er
nog meer betekenissen
nog meer lagen
nog meer wensen Een kinderwens die niet in vervulling gaat
is een overkoepelende wens
met daaraan gekoppeld
onnoemelijk veel andere wensen
die dreigen te sterven Er is die tsunami in jezelf
aan verdriet
aan piekergedachten
aan twijfels
aan onzekerheden
aan angsten Het is normaal.
Maar oh zo