Gisteren was het er nog eens. Dát gevoel. Een gevoel waar ik tientallen woorden kan voor opsommen, maar waarvoor geen enkel woord voelt als het juiste. Een gevoel waarbij ik kan blijven zoeken naar de trigger die het heeft veroorzaakt, maar geen enkele vind als dé aanwijsbare reden. Het was er. Ineens. Onverwacht. Heel even bracht het me van mijn stuk toen in eerste instantie mijn hoofd in actie schoot en 'dit wel even zou proberen analyseren'. Tot ik meteen daarna weer d

Ik vroeg het me af. Niet 1 keer, niet 2 keer, maar ontelbaar veel. Eerst toen ik nog volop in de race zat om mama te kunnen worden. Nadien toen ik wist dat dat niet meer zou gebeuren. Mijn toekomstbeeld, mijn toekomstplannen, mijn mooiste droom, mijn grootste verlangen, er was één lange rode draad die alles verbond en dat was een gezinnetje, met kindjes om me heen. Nog meer dan een essentieel deel van mijn leven, leek het ook een noodzakelijk deel, een voorwaardelijk deel, om

Nog 3 keer slapen. En dan is hij terug thuis. Twee weken zijn nu niet bepaald lang. Maar toch. Ik heb hem gemist. En geen klein beetje. Ook zonder hem loopt alles hier zijn gangetje hoor. Opstaan, werken, koken (normaal gezien zijn verdienste, maar hey, ik ben niet verhongerd :-) ), boodschappen doen (I admit, dat doet hij anders ook), de was, de strijk, poetsen, plantjes buiten water geven bij deze tropische temperaturen (mét instructieblaadje in de hand, dummy proof), het