Prachtige voorstelling gisterenavond in de Minardschouwburg in Gent. 'Wat een geluk' van Nele Bauwens. Helemaal op het einde van de voorstelling kon ik het toch ook niet meer droog houden hoor. Maar vanaf de eerste minuut was ik al helemaal mee, geboeid en geraakt. Zoveel waarheid, zo herkenbaar. Het gevoel dat je maar al te vaak krijgt dat je er niet bij hoort, want: "Gij hebt geen kinderen, ge kunt er niet over meespreken." Of dat je zonder kinderen niet meetelt omdat

Hoe vaak heb jij het al te horen gekregen, dat je het 'een plaats moet geven'? Heeft die uitspraak jou (ondanks alle goede bedoelingen) ook wel al kopzorgen, verdriet, frustratie, pijn en angst bezorgd? Omdat je nog steeds op zoek bent naar wat dat dan juist is en hoe je dat kunt doen? Of omdat je dacht dat het nu eindelijk wel gelukt was om het een plaats te geven maar dat je er opnieuw aan twijfelt omdat er dan toch weer die momenten zijn dat je het weer heel erg