
"Wat een geluk"
Prachtige voorstelling gisterenavond
in de Minardschouwburg in Gent.
'Wat een geluk' van Nele Bauwens. Helemaal op het einde van de voorstelling
kon ik het toch ook niet meer droog houden hoor. Maar vanaf de eerste minuut was ik al helemaal
mee, geboeid en geraakt. Zoveel waarheid, zo herkenbaar. Het gevoel dat je maar al te vaak krijgt
dat je er niet bij hoort, want: "Gij hebt geen kinderen, ge kunt er niet over meespreken." Of dat je zonder kinderen niet meetelt
omdat
Het een plaats geven
Hoe vaak heb jij het al te horen gekregen,
dat je het 'een plaats moet geven'? Heeft die uitspraak jou
(ondanks alle goede bedoelingen)
ook wel al
kopzorgen, verdriet, frustratie,
pijn en angst bezorgd? Omdat je nog steeds op zoek bent
naar wat dat dan juist is
en hoe je dat kunt doen? Of omdat je dacht dat het nu eindelijk wel gelukt was
om het een plaats te geven
maar dat je er opnieuw aan twijfelt
omdat er dan toch weer die momenten zijn
dat je het weer heel erg