De jaarlijkse reünie met de klasvriendinnen uit het middelbaar, elke keer weer een hoogtepunt om naar uit te kijken. Gisteren was er weer eentje. En gelukkig kon ik er onverwacht toch nog bij zijn. Een doodnormaal concept, waardoor het ijzersterk werkt. Een living inpalmen van één van de vriendinnen, een zelfgekookt potje naar keuze meebrengen (alles samen zorgt dat dan voor een véél-gangen menu), de man des huizes wegjagen (daar moeten we vreemd genoeg nooit moeite voor do

Trots, dat is inderdaad het woord dat ik zocht. Het blijft heel bijzonder om - zeker na zoveel tijd ook - een mailtje te krijgen van een klant met wie ik een traject heb gedaan. Een mail waarin ze o.a. schrijft dat "een jaar zo snel voorbij is, en hoe het ineens helemaal anders kan zijn". Want het is wel zo dat ik zaken bespreekbaar kan maken dingen in beweging kan zetten tools en handvatten kan aanreiken en dingen in vraag durf te stellen. Maar het 'echte' werk, de bewu

Gisteren was het er nog eens. Dát gevoel. Een gevoel waar ik tientallen woorden kan voor opsommen, maar waarvoor geen enkel woord voelt als het juiste. Een gevoel waarbij ik kan blijven zoeken naar de trigger die het heeft veroorzaakt, maar geen enkele vind als dé aanwijsbare reden. Het was er. Ineens. Onverwacht. Heel even bracht het me van mijn stuk toen in eerste instantie mijn hoofd in actie schoot en 'dit wel even zou proberen analyseren'. Tot ik meteen daarna weer d

De vrouw in mij was zoek. Ik was haar verloren. Niet zomaar ineens. Maar along the road. Het slikken van hormonen, het zetten van spuitjes, een lichaam dat een onderzoeksobject geworden was, dat op commando leefde, dat in een continue staat van stress verkeerde, en niet deed wat het verondersteld was te doen, de psychologische druk, de emotionele druk, het had er allemaal geen goed aan gedaan. Ik voelde me geraakt in het diepste van mijn zijn. Mijn vrouw zijn. Vermind