Een tekstje voor lotgenoten(groepen). Uit dankbaarheid voor hun steun. Groetjes, Isabelle *** in deze groep durf ik te zijn wie ik ben me te tonen zoals ik me voel, is het veilig om te delen, mijn gedachte en mijn gevoel, ben ik soms vrolijk en hoopvol, maar soms ook heel sip, hoef ik me niet te verschuilen, bij een (zoveelste) zware dip vind ik steun, herkenning, en een luisterend oor voel ik me begrepen, jullie sleuren mij erdoor, met bemoedigende woorden, een facebook hart

*** waarom doet mijn lichaam niet normaal en stribbelt het tegen ik voel mij zo machteloos en de onzekerheid begint door te wegen is het ons dan niet gegund om een kindje te krijgen of is dit een of andere relatietest en moeten we eerst genoeg punten binnenrijven de angst spookt door mijn hoofd ik wil je geluk niet in de weg staan en ik denk dat ik het zou het begrijpen als je bij me weg zou gaan maar ik krijg het niet over mijn lippen ik durf het je niet te zeggen want dat i

*** ik wil met je praten, ik voel mij zo alleen bij wie anders kan ik met mijn verdriet heen maar dat is zo moeilijk, je zegt niet erg veel of is het dat ik jou met mijn woordenvloed verveel opeens loop je dan weg, de deur kletst toe, dan kook ik vanbinnen, wat een rot gedoe ik wil met je praten, ik voel mij zo alleen ik heb je nodig, ik kan dit niet in mijn één *** Ken je dat gevoel, dat je nood hebt om te praten, om te ventileren, om je emoties te uiten bij je man? Je probe